WILLEM NU
Willem van Kruijsdijk, 10 april 1950
Nu is alles anders. Willem staat niet meer avond aan avond op het podium met Slagerij van Kampen. Dat was eigenlijk wel zijn lust en zijn leven. Toen Mies echter om gezondheidsredenen het podium moest verlaten wilde hij, na twintig jaar zij aan zij te hebben gestreden, dit niet meer zonder haar doen. Hij mist het nog elke dag en zou willen dat het anders was.
Maar nu heeft hij meer tijd om de muziek van SVK beter te laten ontwikkelen, meer tijd om te componeren. Sinds Mies en hij met optreden zijn gestopt wonen ze in Spanje en zien de Middellandse zee als ze uit het raam kijken of op hun terras zitten. Er is heel veel veranderd in het leven, de dagelijkse turbulentie van het reizen, opbouwen, soundchecken, optreden en weer naar huis reizen is afgelopen. Er is meer rust. Wandelen, lezen, er is meer tijd voor ontspanning en er lijkt een rust te komen na twintig jaar knokken voor een plaatsje aan het muziekfirmament.
De druk om te presteren blijft echter, er moet gecomponeerd worden. Nu op een heel andere manier dan vroeger, er wordt muziek geschreven die door anderen moet worden uitgevoerd. Dit vereist veel meer van de componist, omdat ook de interpretatie, die hij vroeger zelf deed, bij de uitvoering een erg belangrijke rol speelt. Zeker bij een groep als SVK, waarvan de typische feel/opvatting zowat het visitekaartje is.
Nu kan het voorkomen dat Willem in de zaal zit als toeschouwer bij SVK en dat het publiek zowat over hem heen naar het podium holt om de artiesten te ontmoeten, ze (her)kennen hem niet meer, terwijl het toch zijn werk is wat daar te horen is; heel raar vindt hij dat.
WILLEM VROEGER
Vroeger waren de tijden moeilijker. (Pop)muziek werd niet serieus genomen, zeker niet om er een beroep in te hebben. Willem had al vroeg belangstelling om muzikant te zijn wat zich uitte in heel hard en ongenuanceerd op allerlei zaken te timmeren, nadat hij op kostschool meemaakte dat een drumfanfare in de hall horen en zien deed vergaan. Een ervaring die zijn leven zou bepalen.
Bij drumsolo’s op de jazzplaten van zijn vader en broer werd hij helemaal warm. Philly Joe Jones, Buddy Rich, Joe Morello, Max Roach waren de eerste helden. Later kreeg hij iets van zijn vader wat in de verte op een drumstel leek en met wat extra geleende spullen trad hij al gauw op met een cover-bandje van songs van Beatles, Who, Kinks, Stones en Animals. Hij werd echter steeds vaker gezien als een storend element, hij wilde niet ter meerdere eer en glorie van de solo-gitarist en de zanger als constante begeleider gelden en alleen tijdens de (destijds weliswaar twintig minuten durende) drumsolo even te vlammen.
Toen hij op een filmpje van een Vlaamse missionaris de Burundi drummers zag excelleren voelde hij zich weer terug in die imponerende hall van de kostschool en wist weer precies wat hij wilde: een band met alleen trommelaars. Eerst maar veel optreden met bandjes van allerlei slag, de opkomende jazzrock had zijn eerste liefde, de jazz, weer een beetje doen herleven, de muziek werd ingewikkelder en ook werden de eerste composities zelf gemaakt. Hij experimenteerde met grote installaties van eigengemaakt instrumentarium, met daarin hele autosloperijen en grote olievaten opgehangen aan stalen veren. Hij trad op bij kunstmanifestaties en bij openingen van exposities, begeleidde toneelvoorstellingen en deed enorm veel ervaring op door met Afrikaanse drummers op tourneetjes te gaan.
Na wat bezettingen te hebben ‘uitgeprobeerd’ vond hij eigenlijk in zijn directe vriendenkring de mensen om de eerste Slagerij van Kampen te laten ontstaan. Mies, Dree en Marjan. Later Renée, even Ellen, twaalf jaar later Koen en Boudine en tenslotte Robin . De Slagerij werd een feit, groeide tot ongekende hoogten en is een niet meer weg te denken fenomeen in de vaderlandse (pop)muziek- scene. Dankbaar voor alle invloeden van allerlei mensen in de verte en vlak om hem heen kijkt Willem terug op een boeiende twintig jaar waarin hij de kans had zijn ideeën te verwezenlijken. Dankbaar ook voor de mensen die erin geloofden en meehielpen aan het succes wat hem als kind al voor ogen stond. Het was hard werken maar zeer de moeite waard.
WILLEM FAVORIETEN
De plaat Ascenceur Pour l’Echafaud (Lift naar het Schavot), bij de gelijknamige film van Louis Malle, gecomponeerd door Miles Davis en door hemzelf uitgevoerd, aangevuld met wat Franse musici, is er een die ik vroeger ,‘s avonds als ik uit mijn zolderraam hing, vaak draaide. Er gaat een heel speciaal gevoel van eenzaamheid en verlangen vanuit, dingen die ik in mijn pubertijd zwaar met me mee droeg. Zo’n plaat, ik heb hem later ook op cd weer gekocht, maakt zoveel indruk omdat hij laat horen hoeveel instrumentale muziek kan vertellen. De film zag ik jaren later, maar was voor mij niet nodig, de muziek, dat was de film eigenlijk. Er is veel meer muziek die super belangrijk voor me is, maar de lijst is erg lang. Ik verzamel ook uitvoeringen van Strawinsky’s “le Sacre du Printemps”, de grootste compositie aller tijden!
cd
Moeilijk om er een te noemen,
waarschijnlijk filmmuziek van Miles Davis
band
Weather Report, alle bezettingen
boek
Madam Bovary van Gustave Flaubert
film
West Side Story, American Beauty, Babel...
eten
Sashimi, Thai, libanees
vakantie
Eenzame woestijn of drukke wereldstad
allerleukst
Op ‘n trommel slaan
hekel aan
Religie, oneerlijkheid
positieve eigenschappen
Creatief, eigenwijs
negatieve eigenschappen
Slordig, eigenwijs
mag je wakker maken voor
Een goed gesprek en natuurlijk voor Mies
Weather Report is de groep die ex-leden Zawinul en Shorter van het Miles Davis septet (uit de tijd van Bitches Brew, een mijlpaal in de geschiedenis van de elektrische jazz) samen oprichtten. Inmiddels ter ziele maar nog steeds van grote invloed op heel mijn denken over muziek. Dat de leden van de groep, die vaak van bassist en drummer veranderde, stuk voor stuk allemachtige virtuozen waren deed niet zo zeer ter zake als wel de ongelooflijke sferen die ze neerzetten. Menig concert van ze gezien en elke keer was het anders maar elke keer weer geweldig.
Joe Zawinul heeft nog lang en met veel succes met zijn band Zawinul Syndicate geleid totdat hij helaas op 11 september 2007 overlijdt, maar hij zal altijd mijn grote inspirator blijven, jazz en etnische muziek mengend tot een wervelend muzikaal feest!
Honderden boeken zijn belangrijk voor me, hebben me veel gebracht in het leven. Madame Bovary is een prachtig meesterwerk over frustratie en verlangen, dingen die ik herken.
Ik lees ook erg graag non-fictie over oa de evolutie, de geschiedenis van de mens op deze planeet, temidden van de natuur waar hij onlosmakelijk deel van uitmaakt.
West Side Story. De film, het verhaal, de muziek, Shakespeare on Manhattan, goed gedanst, schitterend gezongen, altijd actueel.
American Beauty, Babel en Crash zijn ook filmische hoogtepunten waarvan ik erg geniet en die ik regelmatig terugzie, een verademing tussen alle schietgeweld en special effects die allemaal niet echt indruk achterlaten.
Er gaat niets boven de sensatie van een stukje superverse rauwe tonijn op je tong of andere sashimi, Japanners zijn ware kunstenaars in de keuken en hebben mij helemaal gewonnen.
Thai food is ook erg favoriet, vanwege de pittigheid, maar ook zeer sensationele smaken passeren de revue.
Het subtiele en frisse van de Libanese keuken maakt duidelijk dat alle gerechten rond de Middellandse Zee hun oorsprong vinden in dit zo geteisterde gebied, een ontdekkingsreis op de tafel.